Voor mijn gevoel lijkt het langer, maar twee maanden geleden overleed mijn collega Ab Bobbink.
Vroeger was hij klant aan mijn balie in de bibliotheek: een lange slungelachtige man met een apart, droog gevoel voor humor. Een serieuze belangstelling voor zijn vak ook. Zoals hij zelf schreef zat hij vaak letterlijk met zijn handen in zijn haar, een stevige sluik hangende bos die steeds naar achteren gebracht moest worden.
We waren vijftien jaar collega’s, maar ik sprak hem zelden. De laatste jaren werkten we op afstand van elkaar in het gebouw. Maar Ab was net als ik een blogger en actief op Twitter. We waren collega-schrijvers geworden, met tips en ideeën in tweets, en grotere gedachten in columns of blogposts. Zo leerde ik hem beter kennen.
Bij zijn muzieksmaak denk ik: licht alternatieve popmuziek, met de wortels in de jaren zeventig en tachtig, en de voelhorens in de 21e eeuw. Samen betreurden we op Twitter het drama van Amy Winehouse
Amy Winehouse dood gevonden, 20 juni dacht ik nog dat het goed met haar zou komen. http://bit.ly/nSS3Dp
— Ab (@AbBobbink) July 23, 2011
De levendigheid van iemand wordt bewaard in social media. Vooral op Twitter lijkt het alsof je rechtstreeks in iemands hoofd zit. Ab leek me een aardige vader, als ik dat op zijn tweets mag beoordelen. Trots op zijn twee zonen. Zoon Tole schrijft ook zeer geestig en werd regelmatig gepromoot door zijn vader.
@EricvO Dank! Zal ie blij mee zijn.
—
Ab (@AbBobbink) November 23, 2011Wokken met @ToleBobbink en @TiemenBobbink twitpic.com/7kozjs
—
Ab (@AbBobbink) November 27, 2011Waarschijnlijk is de bevinding juist dat mensen zich op social media beter voor doen dan ze zijn. Dan nog vraag ik me af wat er mis aan is als hele volksstammen zich ietwat geïdealiseerd profileren: het geeft een inkijk in hoe iemand zou willen zijn, of is als hij op zijn best is. Een psycholoog kan er van leren.
Droeftoeten
Daags na Ab’s dood hoorde ik op de werkvloer iemand verzuchten dat hij geen zin had om te “droeftoeten” met zijn collega’s. Ik had de uitdrukking nog nooit gehoord. Nogal tactloos naar zijn collega’s vond ik, en ongevoelig in het algemeen. Misschien zijn het dezelfde mensen die social media hekelen om het positivisme die moeite hebben met uitingen van verdriet en verslagenheid op de werkvloer. Alsof het allebei onecht is: make-up en krokodillentranen.
Verdriet om de overledene zelf of plaatsvervangend verdriet: het mag van mij allebei. Als het de functie van Ab’s dood is om oud leed op te roepen en een plek te geven, dan is dat ook legitiem.
Spreken over je graf heen
De dood is een onoverbrugbare grens die alles ver, ver weg doet lijken. Ab is voor altijd weg uit mijn tijdlijn. Het was de eerste keer dat ik een overlijdensbericht las op Twitter van iemand die ik persoonlijk ken. Ik mis zijn stukjes, als puzzelstukjes van wie Ab was. En als puzzelstukjes voor mezelf, om mijn eigen ideeën in elkaar te passen.
Zijn oude verhalen en opmerkingen op internet blijven, als een persoonlijke schoenendoos op zolder, waar iedereen in mag snuffelen. Ik vind dat mooi.
Post Scriptum
Als je het allemaal voor zou willen zijn regisseer je tegenwoordig je social media-einde zelf en spreek je desnoods over je graf heen. Er is nu een Facebook-app voor. Dit filmpje maakt het met een vette knipoog (maar toch…) duidelijk. Voor Ab komt deze app te laat, maar hij zou hier vast om gniffelen:
Dit moet (anders) kunnen 
Mooi geschreven, zo vanuit je eigen gevoel en heel herkenbaar!
Dankjewel Silvia! Ik moet wel eens verdedigen wat de waarde kan zijn van social media. Tussen de regels door heb ik dat wel duidelijk gemaakt, denk ik.
Stuit nu pas op dit stuk. Heel mooi en ben het helemaal eens met de achterliggende gedachte. Ik hou zelf niet zo van social media als bijvoorbeeld Ab, maar begrijp dat het voor velen een grote waarde heeft.
Ha Tole, social media zijn voor mij (en anderen) aan een herevaluatie toe. Het zijn geen wondermiddelen die vanzelf goede dingen brengen. Daar moet je zelf op sturen. En soms moet je mee in de vaart der volkeren – of er juist weer aan ontsnappen. Wat ik wil zeggen: Facebook zuigt (vind ik) en Twitter is minder leuk dan twee jaar geleden, maar nog steeds leuk genoeg. En het wordt snel teveel als je er nog meer accounts op na wilt houden.
Wat fijn dat al Ab’s schrijfsels nog steeds te vinden zijn, als rotstekeningen of kerven in een boom. Hij was hier. Goed dat jij nog wel blogt, dat kon/kun je goed.