Vandaag is er weer een evenement waarbij Nederland een glimp van Google Glass mag opvangen. Het is onderdeel van een slimme marketingcampagne waarin de voordelen van Google’s nieuwe vinding breed worden uitgemeten. Google Glass komt pas eind 2014 op de Europese markt. En schaarste maakt liefhebbers van gadgets erg begerig.
Wat is Google Glass?
Voor wie het nog niet weet: Google Glass is een bril die schermbeelden op je netvlies kan projecteren. Zo kun je tekstberichten in je bril lezen, informatie op internet zoeken, bellen en foto’s en films maken. En dit alles terwijl je op straat loopt, in de auto zit of met mensen aan tafel zit te praten.
De privacy is in gevaar!
Het is grappig dat de meeste weerstand die Glass oproept zich concentreert op de privacy-inbreuk. Lieve mensen, Google staat niet alleen voor een zoekmachine en driftige innovatie maar is vooral een advertentiebedrijf. En daarom wil Google liefst alles van ons weten. Maar ik heb daar al eens eerder over geschreven.
Maar wat doet het met mensen?
Vreemd is dat het minder gaat over wat de uitvinding met mensen en menselijke relaties doet. Sinds de komst van de Sony Walkman in de tachtiger jaren van de vorige eeuw is het mij duidelijk: de mens sluit zich het liefst af van de plek waar hij min of meer gedwongen met andere mensen moet zijn. In 1980 waren het Walkmans waarmee jongeren in de bus in hun eigen wereld vluchtten, vandaag zijn het de smartphones met oortjes waarmee bijna iedereen in de trein zich blind staart en doof houdt. Twee meiden op het schoolplein die samen oplopen, allebei bellend of spelend met hun eigen smartphone. Komt dit beeld je bekend voor? Niemand is meer waar hij werkelijk is.
De Nederlandse uitdrukking “glazig kijken” krijgt er een extra betekenislaag bij als straks de ogen van de mensen focussen op hun Glass. We zullen er mee om moeten leren gaan, want het ‘draagbare’ van de slimme bril brengt natuurlijk ook voordelen met zich mee. De mens gebruikt techniek en internet als verlengstuk van zijn beperkte stoffelijke lichaam en fysieke omgeving. Misschien kunnen we wel ergens anders zijn, of iemand anders zijn.
Aangezien de voortrazende technologie steeds kleinere apparaten mogelijk maakt is het wachten op de eerste chip die Google bij de mens implanteert. Als één groot concern dan al onze gangen na kan gaan en bepalen wat we zien, horen en voelen zijn we niet ver af van The Matrix. Sander Duivestein heeft daar een voortreffelijk artikel over geschreven.
De Nederlandse Google Glass website bevestigt alvast mijn stoutste nachtmerrie:
| Iedereen kent het futuristische beeld waar we een hightech chip hebben achter ons netvlies. Een chip die onze visie van de wereld een hele nieuwe dimensie kan geven, denk alleen al aan de mogelijkheden die Hollywood ons heeft gegeven. De held spelen in een virtueel gevecht, je wildste dromen realiseren, of misschien wel een prachtige nieuwe virtuele wereld creëren, eentje die niet meer bestuurd moet worden met w, a en d en je muis. Helaas zijn we nog niet zo ver. |
Tenslotte een toepasselijke anecdote van Alexander Klöpping bij De Wereld Draait Door University. Mooi is wat hij in tweede instantie opmerkt over verdwalen (50:00): “Misschien WILLEN wij wel verdwalen eens in de zoveel tijd?”.
Dit moet (anders) kunnen 