Gisteren dwaalde ik tot in de kleine uurtjes door het Muziekgebouw Eindhoven. Het was Cross-Linx, een festival voor cross-overmuziek, met artiesten die zich bewegen tussen populair en klassiek. Gezien het enthousiasme in de grote zaal kwamen veel mensen voor José González. Ik kwam voor Ólafur Arnalds, die ik heb ontdekt via Spotify.
Wie is Ólafur Arnalds?
Zijn muziek moet je eigenlijk niet beschrijven maar beluisteren, maar om je een idee te geven: verstilde klanken afgewisseld door ritmische beats, klassiek strijkkwartet en computersamples, piano en een ijle, breekbare stem. Ik hoor invloeden uit recent werk van Philip Glass. Qua sfeer doet het me ook denken aan The Ninth Wave van Kate Bush, de tweede helft van haar Hounds of Love.
For Now I Am Winter heet de laatste cd van Arnalds . De emotionele kracht hierop ontstaat zeker ook door de nauwe samenwerking met zanger Arnór Dan Arnarson, frontman van Agent Fresco. Winter en Fresco, deze beide mannen komen inderdaad uit IJsland. Raadselachtige, poëtische teksten: wat heeft een mens nog meer nodig om even los te komen van het dagelijkse bestaan?
Where the woods would wear the wafting sounds of sea
Roves an oath, in search for something more to be
“Still hard for me”
Treading lightly, tightly shedding its old skin
Leaving trails of night for light to bring chagrin
While air grows thin
Wailing winds, alarm, in feathers it have dressed
surrounding what’s left inside its chest
we too shall rest
Roaring lungs as oath becomes through flight past trees
Only the rhythm of love escapes the harmonies
Leaving us a beat
In these hands I’ll hide, these hands I’ll hide
While this world collides, this world collides
It’s not enough for me, it’s not enough for me
Gelukkig was op Cross-Linx gisteren de onvervangbare Arnór Dan er ook bij, evenals het vaste strijkkwartet waarmee Arnalds over de hele wereld reist. Het optreden met de philharmonie zuidnederland was van hoog niveau. Niet heel verrassend misschien, omdat alleen muziek van For Now I Am Winter werd gespeeld, maar technisch lukte het meer dan ooit om de sfeer van de cd op te roepen.
Voor de rest moet de muziek hieronder maar voor zichzelf spreken. Jammer dat ik na afloop Ólafur Arnalds en Arnór Dan Arnarson niet persoonlijk heb kunnen bedanken, omdat ik alweer bij de fantastische Lavinia Meijer in de zaal zat. Dan maar zo dus…
Dit moet (anders) kunnen 
Olafur Arnalds, 1 jaar later.
Bij een concert van Ane Brun in november vorig jaar werd geflyerd voor het optreden van Olafur Arnalds op 15 febr. 2015 in Utrecht. Ik kende zijn cd “for now I am winter”en ik was benieuwd naar een optreden. De grote zaal van Tivoli/Vredenburg was ruim van te voren uitverkocht. Het was aangekondigd als : “dit is de klassieke muziek van de toekomst”en de setting was ernaar. Toegangskaarten met vastgelegde plaatsen en de bar was tijdens het concert gesloten. Maar de grote zaal is wel heel erg groot en hoog. Ik denk dat het optreden in een kleinere – intiemere- setting nog beter had gewerkt. Hoewel ik een goede plaats had, bleef hij toch ver weg. Met gesloten ogen kwam het nog het dichtstebij. Dan kon je je laten meevoeren door de klanken: soms sprookjesachtig ijl, soms beukend als golven op basaltblokken. Het was een mix van “oude bekenden”van de cd “For now I am winter” en nieuw werk dat hij gemaakt had voor een tv-serie (Broadchurch). Het strijkkwartet en de zang van Arnor Dan lieten de muziek ontstijgen aan alleen maar een soundtrack. Het was een bijzondere, ontroerende ervaring.