Afscheid en woede

Toen ik vorige zomer een eind maakte aan mijn relatie van twaalf en mijn huwelijk van zeven jaar was er niet veel nodig. Aan de buitenkant was er een kort en hevig, maar pietluttig conflict. De druppel die de emmer deed overlopen. Maar dat gezegde voldoet niet als beeld: ooit een volle emmer gezien waar een druppel te veel in gaat? Je krijgt geen vloedgolf, niets barst uit elkaar.

Druppel voor druppel

Het was eerder zoals titreren, vroeger bij de scheikundeles op school. Druppel voor druppel van een bijtende vloeistof toevoegen aan een heldere oplossing in een glazen kolf. Totdat er plotseling een omkeerpunt was bereikt en er een zwarte verbinding ontstond, die zich niet meer terug liet veranderen.

Zo kun je ’s avonds inslapen met verwarde beelden van de dag die achter je ligt en ’s ochtends opstaan met een dof maar zeker gevoel dat je dit niet meer wilt.

Falen en fitness

In de weken die volgden lieten we het besluit betijen. Een pas geboekte vakantie naar Italië werd snel en vakkundig geannuleerd. Op het werk begon ik er voorzichtig over te praten. Ik voelde ook schaamte omdat veel van mijn collega’s zeven jaar geleden in de feestvreugde van ons huwelijk hadden gedeeld. Ik vond eigenlijk dat ik had gefaald.

De regelmaat van het werk en de soms persoonlijke gesprekken met collega’s hielden me overeind. De woede die er was zette ik om in daden. Drie ochtenden in de week ging ik naar de fitness, ik stopte met overmatig snoepen, stopte met drinken om aan de werkelijkheid te ontsnappen. In zes maanden verloor ik evenveel kilo’s vet en kreeg er spieren bij.

Na een maand begonnen we met een mediator het getouwtrek om de zakelijke afhandeling. Mijn partner had nog niets gedaan om woonruimte te zoeken. Ik herinner me dat ik tijdens een van de eerste sessies riep: “We gaan toch niet scheiden om straks gezellig samen de feestdagen door te brengen?”.

Verdwijnen

Toch vond hij snel een woning. Ik hielp hem met schilderen. Geleidelijk kocht hij nieuwe spullen voor zijn huis, geleidelijk verhuisden er spullen uit ons huis. Het maakte me achterdochtig als ik soms iets niet kon vinden. “Hij zal toch zeker niet…” Daarna moest ik dan bekennen dat ik te vroeg geoordeeld had.

Pas later greep ik écht mis voor heel gewone dingen: een schroevendraaier, een stopnaald of een blikopener. We hadden een boedelverdeling afgesproken, maar niet op dergelijke details.

Toen de strijkplank verdween stopte ik met wassen voor hem. Voor mezelf heb ik een maand of zo schone was gespaard, totdat ik met Air Miles only een nieuwe strijkplank kon kopen.

Kasten verdwenen, een lamp en roomdivider in de woonkamer en een van de twee banken. Op het laatst zaten we dicht naast elkaar tv te kijken op de overgebleven tweezitter. Dat waren de momenten dat ik het soms niet meer trok en vroeg naar bed ging.

Tot ik op een donderdag thuiskwam van het werk en een volkomen opgeruimd aanrecht vond. Boven waren links van het bed zijn boeken en eeuwige oordopjes verdwenen. In de badkamer stond alleen nog mijn tandenborstel.

Het was zover. De belastingdienst kon komen controleren.

photo credit: “The Wanderer’s Eye Photography” via photopin cc