Om met het antwoord te beginnen: nee. Ik ben er weer ingestonken. De prachtige verpakking is een soort dienblad in stijlvol zwart en zilver. Het toont een grote foto met vier gevouwen bananenbladeren met rijst, twee vleesgerechten en een groentegerecht. Dit is Albert Heijn Excellent, dus het moet wel goed zijn.
De magnetronbakjes waarvan je in de verpakking een deel ziet showen de rijst en een donkerbruine, oranje en groenbruine vulling. Volgens de verpakking is dit originele Indonesische kleefrijst, babi ketjap (varkensvlees), sambal goreng boontjes en rendang van rundvlees. De vormgevers , foodstylisten en foodtechnologen van Albert Heijn hebben inderdaad weer eens goed ingepakt. Dat kunnen ze wel.
Maar de sambal goreng boontjes is vooral zo oranje omdat dat smakelijker oogt. De gerechten smaken zout en/of heet. Daartussen proef je niet zoveel. En van echte bananenbladeren geen spoor in de inhoud. Laat staan dat je smaakpapillen de geurige subtiliteit proeven van echte gember, sereh of daon salam.
Is Indonesisch koken zo moeilijk?
Indonesisch koken is – afgezien van de exotische kruiden – niet ingewikkeld. Albert Heijn zou dat zelfs op gaarkeukenschaal moeten kunnen benaderen. Het lukte Lonny Gerungan ook met zijn opwarmgerechten in gevlochten mandjes.
Voor bijna zes euro krijg je nu een maaltje met veel zout, weinig groente en weinig vezels. Verlokkelijk verpakt, dat wél.
Wie authentiek Indonesisch wil rijsttafelen moet toch zelf aan de slag – zie hiervoor mijn gratis kookboekje– of rijdt liever even om voor de beste toko in de buurt. Je bent dan misschien iets meer tijd of geld kwijt. Maar dan heb je ook wat.
Dit moet (anders) kunnen 