Een zomervakantie die begon met een neergeschoten vliegtuig, een videoclip van een onthoofding die rondwaarde als een gruwelijke trofee en een wekkerradio die je liet ontwaken met alle details over waterboarding. Mijn collega verzuchtte laatst dat alle nieuwskoppen op Nu.nl alleen maar rampspoed bevatten. Ziedaar de zomer van 2014 en de depressie die het nieuws van de afgelopen maanden met zich meebracht.
Steven Akkerman raakt de juiste snaar als hij vandaag in Trouw het volgende schrijft:
| Als de geschiedenis een richting heeft, dan is die dezer dagen achterwaarts. De zomer van 2014 werd beheerst door gruwelijk nieuws, en de nazomer belooft niet veel beter; we beleven een seizoen van moorden, onthoofdingen, oorlogen en spookachtige ziektes. |
Akkerman is ook niet louter positief over de toekomst van het menselijk ras. Utopistische denkers spiegelen ons voor dat de mens steeds vreedzamer, vriendelijker en toleranter wordt, wellicht als gevolg van de voortschrijdende economie.
Ik kan hierbij een cynische grimlach niet onderdrukken. Met Akkerman denk ik dat bescheidenheid ons past. Een mens is een falend wezen en belangen zullen altijd slaags met elkaar raken.
Als voorbeeld breng ik de recente verhuizing in naar mijn vrijstaande huisje in Oosterhout. Ik ben eigenaar geworden van een ruim perceel: diepe voortuin en brede achtertuin, met zicht op een weiland met koeien. De pastorale vrede ligt hier bijna voor het oprapen: een haan die kraait, geiten die mekkeren en klokken die luiden bij de naburige abdij.
Van de voortuin wil ik een moestuin gaan maken en achter een bloementuin met veel siergrassen in prairiestijl. Dat is een mooi plan, maar daarvoor moeten er eerst veel, zeer veel struiken en bomen gerooid worden. De tuin is namelijk ooit goed aangelegd, maar daarna nooit streng aangepakt. Veel is dus uit zijn jasje gegroeid en verdringt elkaar.
Pièce de resistance is een coniferenhaag van circa twintig meter die de afscheiding vormt met mijn buurman aan de ene kant. Naast mijn werk rest me niet veel tijd en energie om de verwaarloosde haag in het gareel te krijgen. Maar ik ben er bijna: nog acht meter te gaan, met drie uur zwoegen en een dag later gebroken opstaan.
Hoe ik nu woon hoef je als buren eigenlijk nergens onmin over te hebben. Laat nu het enige gemeenschappelijke dat we hebben – de haag – dat wél zijn. Buurman overrompelde me laatst met een klaagzang dat ik zijn kant nog niet gesnoeid had. Ik verwachtte toch niet dat hij dat als oude man zelf ging doen? Ik legde hem uit dat ik mijn handen vol had, dat ik eerst mijn kant wilde afmaken en dat ik dan daarna best zijn kant wilde doen.
Vooral de bozigheid , het ongeduld en het onbuigzame van de buurman stelde me teleur. Ik zag een Rijdende Rechter-scène opdoemen aan de einder waarin een boze buur een haag onherstelbaar beschadigt, de gemoederen hoog oplopen en de verstandhouding voor altijd is verstoord.
Dit komt wel goed. Het moét wel.
Ik ben erg van het harmoniemodel, maar wil daarbij ook niet alles van mezelf inleveren. Noem dat trots. Mijn anecdote bewijst vooral dat de mens nog een lange weg te gaan heeft voordat de utopie bereikt is.
Dit moet (anders) kunnen 